Historynka na Dzień Kobiet

 - A kostucha czarnucha zagradza drogę mi. Kostucha czarnucha zagradza drogę mi… - nuciłam cicho pod nosem malując obraz.

 - Cześć – wpadł mój brat. – Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Kobiet! – uśmiechnął się.

 - Dziękuję – powiedziałam nie przerywając malowania.

 - Od której tu jesteś? – spytał.

 - Oczywiście od wpół do szóstej – powiedziałam. – Dopadła mnie wena.

 - Dominika – popatrzył na mnie. – Jadłaś choć coś?

 - Oczywiście śniadanie – uśmiechnęłam się. – Nie zapominam o podstawowych czynnościach życiowych jak jedzenie.

 - Malujesz jak Da Vinci, wypowiadasz się jak biolog, znasz połowę książek z całego świata, a poszłaś na matematykę! – irytuje się brat.

 - Jestem człowiekiem renesansu – uśmiechnęłam się. – Poza tym nie zapominaj, że Da Vinci był również wynalazcą, inżynierem, poetą i rzeźbiarzem.

 - Wiem, wiem – powiedział.

W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi.

 - Tak? – otworzyłam przerywając malowanie.

 - Pani Dominika Schulz? – spytał kurier.

 - Tak – potwierdziłam swoją tożsamość.

 - Proszę, to dla pani – powiedział podając mi bukiet herbacianych róż.

 - Od kogo to? – spytał brat.

 - „Wiem, że lubisz herbaciane róże. Jest ich sto jeden. Bo zawsze powtarzasz, że parzyste liczby są na pogrzeby. Z okazji Dnia Kobiet: Tata” – przeczytałam.

 - Niezły ten bukiet – powiedział brat. – Przyniosę wazon.

Zaraz też wstawiłam kwiaty do największego w domu wazonu. Pięknie prezentowały się na stole w salonie.

 - Tak w ogóle to gratuluję – powiedziałam. – Wczoraj spisaliście się na medal.

 - Oj tam – powiedział Damian. – Wiem, że mówisz tak, tylko dlatego, że wolałabyś, aby Resovia grała z nami, a nie Skrą.

 - Ale doceniam też talent i zaangażowanie drużyny mojego brata – odparłam. – Nie mogę? Zawsze musisz znaleźć jakiś dziwny podtekst.

 - Nie, ale wiem, że przede wszystkim kibicujesz Resovii – wzruszył ramionami.

 - To coś złego, strasznego? – zapytałam.

 - Nie – odparł.

 - No widzisz – wróciłam do malowania.

Znów popłynął happysad. Znów chwyciła mnie wena. Znów zapomniałam o bożym świecie. Znów ocucił mnie głód.

 - Bardzo głodna? – zapytał brat przebywający aktualnie w kuchni.

 - Nie poszedłeś do siebie? – spytałam.

 - Nie, a co? – zdziwił się.

 - No nie wiem – powiedziałam. – A co z Sofii?

 - Przeżyje jeden dzień beze mnie – machnął ręką.

 - Pokłóciliście się – stwierdziłam.

 - Nie! – żywo zaprotestował Damien.

 - Czyli mogę spokojnie do niej zadzwonić i nie usłyszę lawiny roszczeń? – spytałam z uśmieszkiem.

 - Masz mnie – zrezygnował. – Faktycznie wczoraj mieliśmy delikatną różnicę zdań.

 - Znów poszło o mnie? – spytałam.

 - Nie! – zaprotestował. Zbyt szybko.

 - Spokojnie, jutro wracam do Jastrzębia – wzruszyłam ramionami.

 - Specjalnie, czy nie? – spytał.

 - Nie – powiedziałam. – Powinnam tam być dziś. Chłopaki oczekiwali, że będę.

 - I myślą, że im kibicowałaś? – zaśmiał się już normalnie mój brat.

 - Jasne – zawtórowałam mu. – Płonne ich nadzieje.

 - Ty masz biało-czerwone serce przez okrągły rok – podsumował.

 - Czasem dodaję czarny pasek KPS-u – dodałam.

 - No tak, a jak oni tam sobie radzą? – zapytał.

 - Wczoraj wygrali – uśmiechnęłam się. – Jeśli wygrają jeszcze dwa razy są w play-off i grają z Camperem.

 - Pozostaje nam trzymać za nich kciuki – uśmiechnął się Damian. Prawdopodobnie do wspomnień.

Ja też. Wiele rzeczy zdarzyło się w tym mieście dziewięćdziesiąt kilometrów od Warszawy. Może jeszcze kiedyś przypomnę je sobie w miejscu, w którym się działy?

~*~

Nowa historynka już 21 marca!