Historynka na pierwszy dzień szkoły

- Zapraszamy do klas! – uśmiechnął się Marek i zaczął wydawać dyspozycje gdzie ma iść odpowiednia klasa.

 - Marlenka – usłyszałam Monikę. – Weźmiesz te moje niereformowalne?

 - Co się stało? – zdziwiłam się.

 - Mają problem w przedszkolu – odparła kobieta.

 - Nie martw się o nich, zajmę się – powiedziałam.

 - Tu masz wszystko co powinnaś wiedzieć – uśmiechnęła się i posłała mi całusa.

Zaraz też w tłumie zauważyłam klasę Moniki. Trzecią „c” nie łatwo było przegapić. Klasa humanistyczna z dodatkowym aktorstwem. Nowy pomysł Anieli, poprzedniej dyrektorki. Sprawdził się tylko raz.

Nie zdziwili się, gdy do nich dołączyłam. Weszliśmy spokojnie do sali 114.

 - Dzień dobry pani Ruciak – huknęła klasa.

 - Witam, witam – uśmiechnęłam się. – Jak zauważyliście pani Monika nie mogła zostać, problemy osobiste. Wszystko dokładnie wyjaśni wam na wychowawczej. Dziś tylko zbiorę legitymacje do podbicia, wybierzemy samorząd i rozdam wam plan. Zmiany w nauczycielach wasza klasa nie ma.

Mój krótki wstęp podsumował Marek wchodzący do klasy.

 - Dzień dobry dyrektorze – rozweseliła się cała klasa. Marek był ogólnie lubiany przez uczniów.

 - No nie wiem, czy dobry – mruknął. – Znów nie ma Moniki?

 - Nie – pokręciłam głową.

 - To jak załatwisz to zajrzyj do mnie – powiedział i zniknął.

 - To co? – zaczęłam. – Samorząd, legitymacje, czy plan?

 - Samorząd! – powiedzieli.

W niecałe piętnaście minut wszystko było gotowe. Uczniowie rozeszli się do domów, a ja ruszyłam do gabinetu Marka. Po drodze otrzymałam SMS od brata:

„Powodzenia w nowym roku szkolnym J”

Uśmiechnęłam się pod nosem i zapukałam do drzwi. Po krótkim „Proszę” delikatnie je uchyliłam i weszłam.

 - O co chodzi? – spytałam.

 - Monika nie wywiązuje się z obowiązków – stwierdził Marek.

 - Oj, ma małe dziecko – powiedziałam. – Nie będzie tak mobilna jak wcześniej.

 - Wiem, ale cierpi na tym klasa – spochmurniał.

 - Fakt – przyznałam mu rację.

 - Dlatego proponuję ci przejąć wychowawstwo po Monice, ona i tak uczy angielskiego – powiedział.

 - Rozmawiałeś z nią o tym? – uniosłam lekko brwi.

 - Nie, zrobię to jutro – mruknął. – Ty też masz być. Plan i tak masz dobrany do trzeciej „c”.

 - Niech będzie – przewróciłam oczami. – Ale jeśli ona nie będzie poszkodowana.

 - Zyska na tym – uśmiechnął się Marek. – Koniec formalności.

 - Ale nie rozmowy? – uśmiechnęłam się.

Z Markiem znaliśmy się od studiów. Ta sama uczelnia, te same wykłady, a teraz ta sama szkoła w Świnoujściu. Moje rodzinne miasto, ale Marek urodził się w Gdańsku.

 - Masz ochotę na kolację? – spytał.

 - Myślę, że tak – powiedziałam.

 - Myślę? – zaśmiał się.

 - Nie wiem czy nie zwali mi się brat z rodziną – prychnęłam. – Są u rodziców i nigdy nie wiadomo czy Michał nie wpadnie na genialny pomysł odwiedzenia mnie.

 - A gdzie on teraz? – spytał.

 - Bydgoszcz – uśmiechnęłam się. – Cóż, może i Zaksa się trochę rozpadła, ale przy okazji nieźle się uzbroiła. Dam znać, czy mam wolny wieczór.

 - Tylko szybko – zaśmiał się Marek, gdy ja byłam przy drzwiach.

Pokręciłam głową, gdy tylko wyszłam z pokoju. Czas pogadać o wieczornych planach z bratem. Chyba to wyczuł, bo napisał kolejnego SMS-a.

„Wyjeżdżamy dziś o piętnastej, zdążysz przyjść?”

Tak braciszku, dla ciebie zdążę na koniec świata.

~*~

Nie wiem kiedy kolejna. Pewnie na pierwszy dzień jesieni.