Piąta noworoczna historynka.

- Perła! - krzyczę widząc swojego brata.
- Ania! - uśmiechnął się. - Co tu robisz?
- Przyjechałam - powiedziałam. - Nie mogę odwiedzić brata?
- Tylko brata? - szczerzy się.
- Taaak - zatrzepotałam rzęsami. - A niby do kogo?

- Skąd mam to wiedzieć? - znów zaczął się szczerzyć. - Jest w końcu taki jeden blondyn...

- Nie brnij! - ostrzegłam.

- Ja tylko mówię - powiedział. - Hipotetycznie.

 - Jaaasne - przewróciłam oczami.

 - No tak! - powiedział.

Pokręciłam głową, objęłam brata ramieniem i ruszyliśmy spod hali w stronę naszej ulubionej kawiarni.

 - Żona nie będzie się martwić? - pytam.

 - Nie - odparł. - Wysłałem jej SMS-a.

 - Z serii "Nie ma to jak Perła", tom pierwszy, rozdział pierwszy - powiedziałam.

 - Już tak nie ciśnij tylko opowiadaj - powiedział.

 - O czym? - spytałam.

 - W pracy - sprecyzował.

 - W pracy jak w pracy - wzruszyłam ramionami.

Tymi słowami zaczęłam jakże bujną opowieść o pracy korektora książek. Nie narzekałam, robota bardzo ciekawa. Poza tym, wiele nowości przewijało się przez moje ręce. A że pasją moją i moich przyjaciółek było czytanie książek na wyraźnie życzenie (lub też bez niego) mogłam coś zaspojlerować. Bywa. A tak poza tym, to lubię tą robotę, bo nikt nie każe mi siedzieć w jakimś biurze. Mogę siedzieć sobie w łóżku z gorącą czekoladą i laptopem na kolanach i poprawiać coś. Nieraz zmieniam nawet całe zdania. Żeby bliżej było do oryginału. Ale nie o tym.

 - A tak naprawdę to czemu przyjechałaś? - spytał Łukasz.

 - Nie wiem - powiedziałam. - Coś mnie tu przyciągnęło.

 - Coś, czy raczej ktoś? - spytał brat.

 - Nie żartuj, Pit ma narzeczoną - zbagatelizowałam.

 - Czyli nie wiesz? - westchnął.

 - O czym? - pytam.

 - Że zerwali - odpowiedział.

 - Na miesiąc przed ślubem? - wytrzeszczyłam oczy.

 - Na półtora miesiąca - poprawił brat.

 - Aha - powiedziałam tylko. - Czyli wiem, co mnie ciągnęło.

 - To co robimy? - pyta brat.

 - Chwila, chwila - powiedziałam. - Robi...my?

 - Tak - odparł. - Masz dobre serduszko, więc mu pomożesz.

 - Jak? - pytam z ironią.

 - Jesteś kobietą, coś wymyślisz - wzruszył ramionami.

 - Dzięki za niezłomną wiarę - prychnęłam.

Za kilka minut stałam wkurzona na brata pod mieszkaniem Pita. W głowie huczało mi pytanie: "Co ty tu do jasnej robisz?", a wewnętrzny głos odpowiadał: "Pomagam przyjacielowi", jednak to drugie słowo było wypowiedziane tak chwiejnym głosem, że wolę nie mówić.

 - Panie Boże, Maryjo pomocy dla mnie i dla niego - powiedziałam po czym zapukałam do drzwi.

 - O, cześć Ania - uśmiechnął się blado Pit. Z lekkim przerażeniem odkryłam, że nie ma koszulki.

 - Cze... cześć - powiedziałam w końcu. - Ubieraj się, wychodzimy.

 - Gdzie? - tym razem to on był zdezorientowany.

 - Zabawić się - powiedziałam. - I trochę ci pomóc. Oczywiście bez alkoholu.

 - Klub karaoke? - spytał.

 - Tak - przewróciłam oczami. - Zbieraj się, nie mamy wieczności.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Krótko, zwięźle i na temat. Jutro ostatnia i mamy przerwę. W sobotę powinnam wiedzieć do kiedy :).