Historynka na Wielki Piątek

 - Nie wiem co my tu robimy – prychnęłam, gdy tylko Andrzej otworzył drzwi.

 - Kochanie, te święta chcemy spędzić u twojego brata, to takie dziwne? – spytał tata.

 - W sumie tak – powiedziałam.

 - Naprawdę tak uważasz? – zdziwił się Andrzej.

 - Tak – odparłam. – Ty coś kombinujesz, ale jeszcze nie wiem co.

 - A jeśli po prostu chcę spędzić święta z rodziną? – zapytał.

 - To nie jest normalne w twoim przypadku – wyraziłam swoją opinię.

 - Co w ciebie wstąpiło Mela? – zdziwiła się mama.

 - Nie Mela – syknęłam. – Amelia. Poproszę.

 - Dobra, dobra, może być – zaczął łagodzić Andrzej. – Aha, mam nadzieję, że możemy spędzić Lany Poniedziałek z Kłosem?

 - Wiedziałam! – prychnęłam. – Co chcesz osiągnąć Andrzej?

 - Nic nie chcę osiągnąć – wzruszył ramionami.

 - W takim razie bardzo ucieszy cię pewnie wiadomość, że zaręczyłam się z Adamem – uśmiechnęłam się ironicznie.

 - Co!? – zmroziło mojego brata.

 - To co słyszałeś synku – ucieszyła się mama. – Już niedługo będziemy się bawić na weselu Amelii!

 - Świe… świetnie – wybąkał brat.

 - Nieprawdaż? – uśmiechnęłam się. – Będziesz zaproszony w pierwszej kolejności po rodzicach.

 - Czuję się zaszczycony – mimo tego był strasznie blady.

 - Pewnie Karol też ucieszy się na tą wiadomość – powiedział tata.

 - Niewątpliwie – odparłam. – Tak w ogóle, to pokażę ci pierścionek.

Wyciągnęłam do brata prawą rękę, na której lśnił srebrny pierścionek z błękitnym szafirem. Idealnie pasował do mojej bladej cery i czarnych włosów.

 - Podkreśla twój kolor oczu – uśmiechnął się słabo brat. – Niebieski jak one.

 - Dziękuję – uśmiechnęłam się. – Jak mnie zawsze nazywałeś, gdy byłam młodsza?

 - Moje sreberko – zaśmiał się. – Nie będę, obiecuję.

 - Cieszę się – uśmiechnęłam się.

Skąd taka różnica w wyglądzie, między mną i Andrzejem? Otóż, ja jestem podobna do taty, a on do mamy. To nic niezwykłego. Bardziej przypominamy siebie charakterem. Podobno. Tak mówią rodzice.

 - Dzięki, że mogę się przespać w twojej sypialni – uśmiechnęłam się.

 - Nie ma za co – powiedział Andrzej. – Kanapa też jest wygodna.

 - A tylko w pokoju gościnnym jest podwójne łóżko – uśmiechałam się w dalszym ciągu.

 - Dobrze, że Adam nie przyjechał – powiedział Wrona.

 - Kto powiedział, że nie przyjedzie? – posłałam mu słodkie spojrzenie.

 - Co? – znów zdziwił się Andrzej.

 - Przyjedzie, tyle że na samą Wielkanoc – zaczęłam mówić. – Rano będziemy tu, a po południu u jego rodziców. Poniedziałek też spędzimy tu, bo jego rodzice jadą do jego siostry do Szczecina.

 - Aha – powiedział tylko.

 - Martwisz się o Karola – prychnęłam.

 - Nie! – zaprzeczył.

 - Chciałam zauważyć, że to nie było pytanie tylko stwierdzenie – powiedziałam.

 - Może i tak – powiedział Andrzej. – Nawet jeśli, to co z tego?

 - On ciągle nie może tego przeboleć, prawda? – spytałam.

 - Ty możesz i nieźle ci to wychodzi – odparł cierpko.

 - Bo tak trzeba – powiedziałam twardo. – Nie żyje się przeszłością, bo można przegapić teraźniejszość Andrzeju.

 - A co z przyszłością? – spytał.

 - A przyszłość zawsze pozostaje zagadką – powiedziałam i wyszłam.

Stanęłam przed drzwiami na balkon i patrzyłam jak na Bełchatów spadają małe kuleczki gradu. Jakby nawet niebo chciało sprawić delikatny ból ludziom. Usłyszałam tylko delikatne skrzypnięcia drzwi i głos:

 - Melka?

~*~

Kolejna znów jutro. Takiej weny to od Nowego Roku nie musiałam mieć.