Historynka na Poniedziałek Wielkanocny

 - Paaaweł! – zawołałam na cały dom. – Gdzie się podziewasz?

 - Nie wyjdę! – zawołał. – Nie!

 - Oj tam. Wyłaź! – krzyknęłam.

 - Nie! – zaprotestował.

 - Co ci szkodzi? – spytałam.

 - Jak odłożysz pistolet na wodę to wyjdę! – powiedział.

 - Ale ja wołam cię na śniadanie! – trochę skłamałam, ale mokrego Pawła warto zobaczyć.

 - Już, już – wyszedł ze swojego pokoju i chlusnęłam na niego długim strumieniem wody. Chyba wyczerpałam cały magazynek.

 - Magdaleno! – wrzasnął.

 - Co Pawełku? – spytałam niewinnie.

 - Muszę się przebrać! – powiedział.

 - Nikt ci tego nie broni – uśmiechnęłam się.

Zaraz też drzwi zamknęły się z głośnym trzaskiem. Braciszek strzelił focha. Nie dziwię się. Musiał mnie znosić przez całe życie. Nie dam mu wytchnienia nawet w święta. Poza tym, skoro on stara się być tym „dojrzałym”, to ja mogę żartować do woli. Bliźniaki muszą się równoważyć.

 - Znów wykręciłaś numer Pawłowi? – spytała mama, gdy zeszłam na dół.

 - Słychać było? – zapytałam z niewinną minką.

 - Tak – powiedział tata. – Czemu wy zawsze robicie sobie na bakier?

 - Takie już są bliźniaki Zatorskich – powiedziałam z promiennym uśmiechem.

 - Bardzo śmieszne – powiedział Paweł. – Przez ciebie mam całą głowę mokrą!

 - Oj tam, trzeba się bronić czasem – prychnęłam. – Nie bądź baba!

 - Nie jestem baba! – wybuchnął.

 - Pawełku, spokojnie – próbowała uspokajać mama. – Magda, już na dziś wystarczy.

 - Co się wtrącasz? – pyta tata. – Kochanie, oni obydwoje są już dorośli. Nie mieszajmy się w ich sprawy. Paweł sam sobie poradzi, prawda?

 - Tak – powiedział zrezygnowany.

W naszym przypadku stwierdzenie maminsynek i córeczka tatusia bardzo dobrze było widoczne. Paweł był pupilkiem mamusi, a ja ulubioną córeczką taty. Problem dla Pawła zaczął się wtedy, gdy zaczynało mu zależeć na dumie taty. Wtedy skapał się, że mama nie bardzo może go bronić, bo to niemęskie. I tak jest do dzisiaj.

 - Jak w stolicy? – zapytał tata, gdy tylko zasiedliśmy do śniadania.

 - Okej – powiedziałam. – Nic się nie dzieje, spokój, tylko przed sesją dużo zakuwania. Ale nie narzekam.

 - Po co ci kolejny kierunek? – spytał Zati. – Japonistyka, sinistyka, germanistyka i jeszcze romanistyka.

 - Nie zapominając o polonistyce i anglistyce – dodała mama.

 - Jeśli mam talent do języków, to czemu go nie wykorzystać – uśmiechnęłam się. – Poza tym jak nie mam co robić to mnie rozsadza. Skończyłam kierunki i zaczęło mi być pusto, więc dokształcam się w kolejnych.

 - Nie męczy cię to? – zdziwił się brat.

 - A ciebie męczy siatkówka? – spytałam ironicznie.

 - Męczy, ale to nie zmienia faktu, że nadal to kocham – powiedział.

 - U mnie jest tak samo – prychnęłam i ugryzłam kanapkę.

 - Chociaż w święta możecie sobie nie docinać? – spytała mama.

 - Poczekaj, bo i na ciebie przyjdzie kolej – zaśmiał się tata. – Na mnie pewnie też.

 - Nie wiem – powiedziałam. – Dziś po południu wracam do Warszawy.

 - Tak szybko? – zdziwiła się nasza rodzicielka.

 - Tak – powiedziałam. – Jutro mam już wykłady.

 - I znów zostaniemy we trójkę – powiedział tata.

 - Nie będzie tak źle – powiedział Paweł. – Chwila spokoju od docinków siostry.

 - I tak wiem, że będziesz tęsknił – uśmiechnęłam się.

 - Jak rzeczywiście tak będzie, to weźcie mnie ukatrupcie – powiedział do rodziców.

 - Nie wiem czy chciałbyś stracić życie już jutro – zaśmiał się tata.

~*~

Nie wiem kiedy kolejna. Pewnie na majówkę. Tyle :).