Historynka na Pierwszy Dzień Lata

  - Ada zbieraj się! – krzyknął Franek.

 - Już, już! – zawołałam.

 - Kobiety – prychnął.

 - Bez nas byście zginęli – zaśmiałam się.

 - Może – zawtórował. – Gdzie idziemy?

 - Nie wiem, dawno nie byłam w Katowicach – zamyśliłam się. – Ostatnio niecały rok temu… na Mistrzostwa.

 - Nawet jak mówisz, to słychać, że Mistrzostwa są z wielkiej litery – pokręcił ostentacyjnie głową.

 - Bo to niezwykłe – powiedziałam. – Do tego większość tej drużyny w sezonie ligowym prowadzi mój brat.

 - Fajnie jest? – spytał się Franek.

 - Ale co fajnie? – nie zrozumiałam.

 - Mieć starszego brata – powiedział.

 - Czy ja wiem – zaczęłam. – Zacznijmy, że różnica jest spora… lepiej dogaduję się z siatkarzami z jego klubu niż z nim… ale tak. Fajnie jest mieć starszego brata.

 - To ok – uśmiechnął się. – A jak tam u ciebie?

 - Zawody, zawody i zawody – westchnęłam. – Niby czemu przyjechaliśmy tu tak nagle? Mam już powoli dość tego wszystkiego. Trenerki, lekarzy i tak dalej.

 - A ja jestem twoim wytchnieniem? – zaśmiał się.

 - Można tak powiedzieć – uśmiechnęłam się tylko. – Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.

 - Nie, zawsze byłem obok ciebie i to się nie zmieni – powiedział już poważnie.

 - Dzięki Francis – powiedziałam. – Jesteś najlepszym przyjacielem jakiego miałam, mam i będę miała. Prawdopodobnie.

 - Niezmiernie się cieszę – odparł. – To może na nowy dworzec?

 - Okej – powiedziałam.

Cóż, Katowice same w sobie mają niezwykły urok. Jednak z Frankiem jest coś dodatkowego, coś niezwykłego. Wiele wie o historii wielu miast, w tym właśnie tego. Lubię go słuchać. Ma niezwykły dar wymowy. Ja za to umiem to spisać. I tak jakoś sobie żyjemy.

 - Wybacz, że na chwilę zaprzątnę twoje myśli zawodami – zaczął. – Ale mam nadzieję, że jesteś na nie przygotowana.

 - Jestem, jestem – potwierdziłam. – Wbrew pozorom akrobatyka nie jest tak straszna jak się wszystkim wydaje.

 - To dobrze – zamilkł.

 - Francis? – spytałam.

 - Tak? – zdziwił się trochę.

 - A czy ty masz dziewczynę? – uśmiechnęłam się.

Zadławił się właśnie pitą kawą (nie lubiłam jej smaku). Trochę mnie to rozśmieszyło, ale jego wzrok sprawił, że natychmiast spoważniałam.

 - Nie, nie mam – powiedział.

 - Czemu? – dążyłam dalej.

 - Wiesz, czasami trzeba poczekać trochę na tą odpowiednią – uśmiechnął się. – A  ja jestem cierpliwy. I poczekam.

 - Kochany – zaczęłam. – Znamy się od kiedy ja miałam czternaście, a ty siedemnaście lat. Od tamtej pory mało rzadko kiedy widywałam cię z koleżankami. Były może dwie, trzy…

 - I tyle wystarczy – przerwał. – Nie chcę nic na siłę. Nie czuję do niej nic, to się nie umawiam.

 - Ty już masz kogoś na oku – spojrzałam na niego podejrzliwie.

 - Cccooo, nie! – za szybko Francis, za szybko.

 - Jak wygląda? – spytałam.

 - Ada, to miał być nasz pierwszy letni spacer, a nie przesłuchanie! – zaperzył się.

 - Już dobrze, dobrze – powiedziałam. – Więc idziemy na lody.

 - No dobrze – przewrócił oczami z rozbawieniem.

Nie myślcie, że ja tak zostawię tą sprawę. Jestem zbyt ciekawską osóbką, żeby nie dowiedzieć się, kto wpadł w oko mojemu przyjacielowi. W głowie już powolutku układałam chytry plan.

 - Ada? – spytał.

 - Co? – popatrzyłam na niego.

 - Jaki chcesz smak? – uśmiechnął się.

~*~

Pisząc kolejną historynkę tworzę kolejne opowiadanie. Jutro kolejna!