Historynka na Wigilię

 - Cześć Kaśka! – usłyszałam radosny głos brata.

 - Cześć – odparłam spokojnie. – Tak szybko?

 - A co? – spytał zaczepnie.

 - Jeszcze wczoraj byłeś w Spale – zmarszczyłam brwi. – Jak się dostałeś do Warszawy w tak krótkim czasie?

 - Jechałem w nocy, mniejsze korki – uśmiechnął się. – Gdzie Błażej?

 - Nie wiem nawet – wzruszyłam ramionami. – Rodzice pojechali na ostatnie zakupy.

 - Okej – powiedział. – Co mam robić?

 - Nic – odparłam. – Wszystko gotowe, a do kuchni nawet się nie zbliżaj.

 - Dobra – powiedział. – Będę w salonie.

 - Okej – powiedziałam i zniknęłam w kuchni.

Po paru chwilach usłyszałam wołanie Alicji:

 - Wujek Jurek!

 - Pomóc w czymś? – zauważyłam głowę Błażeja w drzwiach.

 - Nie, możesz zabawić mojego kochanego brata rozmową – uśmiechnęłam się.

 - No niech będzie – zaśmiał się i posłał mi całusa.

Lubiłam święta. Było tak rodzinnie, ciepło i może nie zawsze idealnie. Ale cóż. Podobno niedoskonałość jest perfekcyjna, tak jak sprawiedliwość jest niesprawiedliwością.

 - Mamo, mamo! – zawołała Ala. – Kiedy przyjdzie Mikołaj?

 - Po kolacji kochanie – pocałowałam ją w czoło. – Jak zjesz każdego dania po trochu.

 - Ale ja nie lubię barszczu – powiedziała.

 - Dla ciebie jest rosół, może być? – uśmiechnęłam się.

 - Może – rozpogodziła się mała. – Tato… - i już jej nie było.

 - Urosła – zaśmiał się Jurek siadając do stołu.

 - Czy nie kazałam ci nie zbliżać się do kuchni? – spytałam.

 - Kazałaś, ale ja nie mam zamiaru się ruszyć gdziekolwiek indziej niż tu gdzie jestem.

 - W skrócie siedzisz nieruchomo przy stole? – uniosłam brew.

 - Coś ci kipi – zauważył.

 - Aj! – zaczęłam ratować ziemniaki do ryby. – Widzisz? Gdyby nie ty, to by się nie zdarzyło.

 - Szukasz winnych – zaśmiał się. – Kiedy wpadniecie do mnie?

 - Nie wiem Jurek, nie wiem – odparłam. – Mam strasznie dużo pracy w Krakowie. Szczególnie, że teraz Światowe Dni Młodzieży…

 - Trzeba to zorganizować – pokiwał głową.

 - Dokładnie – odparłam. – Ja to jeszcze pół biedy. Ale ci od bezpieczeństwa to mają ręce pełne roboty…

 - Podejrzewam – jeszcze raz kiwnął głową.

 - Wujek, chodź zagramy w Monopoli – zawołała radośnie Ala.

 - No już dobrze – zaśmiał się. – Pogadamy później.

 - Okej – powiedziałam.

 - Ile ci jeszcze zostało? – spytał Błażej.

 - Tylko dopilnować ryby – uśmiechnęłam się. – Rodzice już dzwonili?

 - Tak – kiwnął głową. – Zaraz po nich jadę.

 - Dobrze – przytuliłam się do niego. – Kocham cię skarbie.

 - Też cię kocham kotku –  pocałował mnie w czubek głowy. – Idę!

 - Pa – uśmiechnęłam się.

Ryba zaraz się dosmażyła, więc udałam się do salonu. Najwyraźniej moja córka ogrywała mojego brata.

 - I co ci dały studia na kierunku zarządzania i obrotu nieruchomościami, skoro ośmioletnie dziecko ogrywa cię w Monopoli? – zaśmiałam się.

 - Cichaj siostra – powiedział. – My tu prowadzimy poważną rozgrywkę.

 - Jasne, jasne – prychnęłam. – Pokazać mi to, przejmuję rolę bankiera.

 - Tak! – zawołała Ala. – Mama jest najlepszym bankierem!

 - Uwaga, bo jeszcze zwojuje Wall Street – zaśmiał się brat.

 - Co to? – spytała mała.

 - Wyjaśnię ci jak podrośniesz, ok? – powiedział Jurek.

 - Ile? – dopytywała.

 - Za rok, może dwa – odparł.

 - Dobrze – kiwnęła głową. – Gramy dalej!

Uśmiechnęłam się pod nosem. Nie ma to jak rodzinne święta.

~*~

A ja ze swojej strony życzę wszystkim zdrowych i wesołych! No i czego tam sobie zażyczycie. Kolejna jutro.